Legmeervogels JO10-4 op herhaling

Drie weken geleden werd de laatste wedstrijd gewonnen tegen UNO JO10-5. Uit op revanche stuurde UNO nu JO10-4 op Legmeervogels JO10-4 af om punten te snoepen. Gelukkig was drie weken voldoende tijd om alle pijntjes en blessures te verhelpen, en kon er voor het eerst in lange tijd weer compleet aan de wedstrijd begonnen worden. Alleen Bob had zich laten strikken om ergens tegels te stapelen of zo… gelukkig waren Frank en René klaar om dit gemis op te vangen.

De opstelling was er een uit het boekje (of Frank’s Excel) met Alex in het doel, Dani en Joey als verdedigers en Morris voor de verdediging. Voorin begon Koen op links en Lars op rechts met Jesse in de spits. Kas en Tijn begonnen als eerste wissels.

Vanaf de aftrap was duidelijk dat Legmeervogels er zin in had. De bal werd snel van UNO afgepakt, via de zijkant voor het doel gebracht waarna Morris van halverwege de helft de afvallende bal hard tegen het net aan schoot: 1-0. De verwachting was dat daarmee de motor op gang zou zijn geholpen, maar eigenlijk begon de motor juist te haperen. De verdedigers bleven te veel achterin hangen, waardoor de afstand naar de aanvallers te groot werd en daarom ook de afgeslagen ballen gemakkelijk door UNO konden worden opgepikt.

Op basis van de naam zou je verwachten dat UNO ‘catenaccio’ voetbal zou spelen, maar – mogelijk uit tactische overwegingen – leek meer gekozen voor het engelse ‘kick&rush’ voetbal. Daar had Legmeervogels toch moeite mee, en dan met name de stuit na de hoge ballen: koppen of trappen, stapje naar voren of stapje naar achter – te vaak werd net de verkeerde keuze gemaakt. Mede daardoor duurde het lang voor er weer wat te juichen viel.

Uiteindelijk was het Jesse die met een mooie individuele actie de 2-0 op het scorebord liet zetten. Vanuit het middenveld werd hij met de rug naar het doel in de voeten aangespeeld en in de aanname liet hij de bal voorbij zijn tegenstander draaien. Daarna was het alleen voor de keeper een koud kunstje om de bal binnen te schieten. Langzaam begon het aanvalsspel zich te vormen en kwamen er meer en meer dreigende combinaties. Uit een van die aanvallen wist Jesse op aangeven van Lars de 3-0 ruststand aan te tekenen.

Klassiek was de vergissing van de scheidsrechter om de rust al na 20 minuten aan te kondigen; gelukkig kon hij overtuigd worden van de extra vijf minuten speeltijd en was bovendien dit het enige minpuntje in de spelregelkennis… daar is prima mee te leven.

In de rust konden Frank en René de puntjes weer even op de i zetten, en dat was goed te zien in de tweede helft. De linies sloten beter op elkaar aan; de verdediging schoof mee naar voren en de aanvallers begonnen eerder met storen en meeverdedigen. Weliswaar moest Alex nog even handelend optreden om een doelpunt te voorkomen, maar al snel kon Jesse op aangeven van Koen de 4-0 binnenschieten.

Aan de linkerkant was Koen flink aan het sleuren en ging regelmatig zijn man voorbij om een gevaarlijke voorzet voor het doel af te leveren. En ook de corners van de rechterkant zorgden voor het nodige gevaar voor het doel; sterker nog: één corner draaide klassiek het doel in en zorgde voor de 5-0 voorsprong. Niet veel later was Koen met een afstandsschot ook verantwoordelijk voor de 6-0.

Achterin hielden Kas, Joey en Dani de boel op slot. Er werd goed mee naar voren gegaan en er was ook voldoende snelheid om een tegenaanval op tijd af te stoppen. Rustig werd ook Alex in het verdedigen betrokken met wat noodzakelijke terugspeelballen, waarna Alex met een lange uittrap de aanvallers weer aan het werk kon zetten.

Aan de rechterkant kon Tijn niet achterblijven bij zijn broer op links, en ook aan deze kant werden de verdedigers regelmatig voorbij gespeeld – bij voorkeur door de benen heen. Door goed op tijd naar binnen te komen, kon Tijn twee keer op aangeven van Lars de bal tegen het net aan knallen; daarmee was deze familiestrijd ook weer in evenwicht. Tussendoor wist Lars zelf ook nog een keer de keeper te passeren, zodat de wedstrijd op een 9-0 eindstand leek af te stevenen.

Echter, Kas wilde zijn rentree als veldspeler niet ongemerkt voorbij laten gaan. Op het middenveld loerde hij op een kans voor een afstandsschot en na een aantal pogingen kwam uiteindelijk de bal goed voor zijn rechterbeen: 10-0 en dat was ook gelijk de eindstand.

Voor Frank en René is duidelijk dat de hoge ballen met stuit een puntje voor de training kunnen zijn…

Registreren Waarom registreren